باور کن دل من اتفاقی نيست

می توانی از گل سرخی که در ترانه هايم شکفته است بپرسی

يا نه ، از اولين پرنده ای که فردا بيدار می شود

و يا از همه رهگذرانی که در پياده روهای دلتنگی زير باران مانده اند بپرسی

من هفت هزار سال است که تو را می شناسم

شبی همراه يک شهاب کوچک بر پشت بام خانه تو افتادم

هر روز صدايم را در بوته های ياس پنهان می کردم و تو بی آنکه مرا بشناسی

از حياط که می گذشتی صدايم را می بوئيدی

کاش می توانستم هفت هزار سال ديگر در باغچه ای که رو به روی توست ساکن باشم

و شاخه در شاخه ميخکها و رازقی ها به تو صبح بخير بگويم

وقتی نگاهم می کنی چندين سياره در قلبم به دور خورشيد می گردند

و هنگامی که از من روی بر می گردانی حرفهايم منجمد مي شوند

باور کن من يک شعر نا تمام هستم که از آسمانی ديگر بر زمين افتاده ام

اگر روزی نام تو در کنارم بنشيند غزلی خواهم شد که حافظ به آن رشک ببرد

می دانم دير کرده ام ، خيابانها تمام شده اند و تو پشت يک درخت مديترانه ای سکوت کرده ای

دهانم در اندوه غرق شده است

به اشکهايی که در دلم خانه کرده اند می گويم تو را صدا کنند

اگر نگاهم کنی دنيا را در قايقم می نشانم و به سوی لبخند تو پارو ميزنم

اگر نگاهم کنی دستهايم را به تماشای ماه می برم و آسمان را به هيچکس نمی فروشم

خوب من!

مرا بخاطر تمام نیازهایی که به تو دارم ببخش ...

تنها نجات یافته کشتی، اکنون به ساحل این جزیره دور افتاده، افتاده بود.
او هر روز را به امید کشتی نجات، ساحل را و افق را به تماشا می نشست.
سرانجام خسته و نا امید، از تخته پاره ها کلبه ای ساخت تا خود را از خطرات مصون بدارد و در آن  بیاساید.
اما هنگامی که در اولین شب آرامش در جستجوی غذا بود، از دور دید که کلبه اش در حال سوختن است و دودی از آن به آسمان می رود.
بدترین اتفاق ممکن افتاده و همه چیز از دست رفته بود.
از شدت خشم و اندوه در جا خشک اش زد. فریاد زد:
« خدایــــا! چطور راضی شدی با من چنین کاری بکنی؟ »
صبح روز بعد با صدای بوق کشتی ای که به ساحل نزدیک می شد از خواب پرید.
کشتی ای آمده بود تا نجاتش دهد. مرد خسته، و حیران بود.
نجات دهندگان می گفتند:
“خدا خواست که ما دیشب آن آتشی را که روشن کرده بودی ببینیم

یه روزی پسری باخانوادش دعواش شد و از خانه زد بیرون و رفت خونه یکی از دوستاش یک ماه موند بعد از یک ماه دختری را سرکوچه میبیند و بهش تیکه میندازد یکی از دوستاش میگه میدونی این کی بود ؟!!!!!!!! میگه نه !!

میگه این خواهر همون رفیقت بود که تو یه ماه خونشون بودی عذاب وجدان میگیره میره خونه رفیقش، رفیقش داشت مشروب میخورد به رفیقیش میگه ببخشید من سر کوچه به دختری تیکه انداختم ولی نمیدونستم که خواهرتو بود...... !
.
.
.
.
.
.
دوستش پیکشو میبره بالا میگه به سلامتی رفیقی که یه ماه خونمون خورد و خوابید ولی خواهرمو نشناخت

زنده باد یه همچین دوستی...

شکسپیر میگه: خیانت تنها این نیست که شب را با دیگری بگذرانی ...
خیانت میتواند دروغ دوست داشتن باشد

خیانت تنها این نیست که دستت را در خفا در دست دیگری بگذاری ...
خیانت میتواند جاری کردن اشک بر دیدگان معصومی باشد

مردانی كه حلقه ازدواجشان را دستشان نمی‌كنند، حس تعهدشان كمتر است
▲حلقه ازدواج، محافظ فرزندان شماست - ‌‌ آذین محبی نژاد
نکاتی جالب درباره حلقه ازدواج در آقایان
یك حلقه شما را یاد چه می اندازد؟ ازدواج ، عشق و شاید بشود گفت وفاداری.امروزه در اكثر كشورهای دنیا این حلقه البته- اگر در انگشت انگشتری دست چپ باشد-

نماد ازدواج و به دست داشتن آن نشانی از دوام این رابطه است.اما برخی از متاهل ها به دلایل مختلف این نماد را همیشه به همراه ندارند.بعضی‌ها به خاطر شغلی كه دارند (شاید جالب نباشد كه نماد عشق آدم دائم توی خمیر نان باشد یا بخواهی با آن دستكش جراحی به دست كنی یا...)،

بعضی‌ها به خاطر حساسیت پوستی و هزار دلیل دیگر.اما اگر قبلا فقط همسرتان حق داشت از شما بخواهد حلقه‌تان را دست كنید،حالا یك دلیل محكم وجود دارد كه شما به دستور بچه هایتان باید این حلقه را به انگشت بیندازید!

یك روانشناس اجتماعی از دانشگاه آلبرتای كانادا، ادعا می كند كسانی كه حلقه ازدواجشان را به دست نمی‌كنند در مقایسه با كسانی كه آن را همیشه به دست می‌كنند،بیشتر بچه‌هایشان را فراموش می‌كنند. دكتر اندرو هارل همچنین می‌گوید:<جوانان جذابی كه این عادت را دارند،فراموش كارترین والدین برای فرزندانشان هستند.>

دكتر هارل كه مدیر یك آزمایشگاه پژوهشی جمعیت شناسی است،برای انجام این پژوهش تعدادی از والدین و فرزندان را كه در مجموع 862 نفر بودند در 14 فروشگاه بزرگ آلبرتا مخفیانه مورد مطالعه قرار داد و به نتایج جالبی رسید. او دریافت كه 14 درصد از همراهان بچه ها دست كم یك بار آن قدر از او غافل می‌شوند كه بچه از دید آن ها خارج شده و نزدیك به 300 متر دور می‌شود و این فاصله برای پیشگیری از اكثر حوادثی كه می‌تواند در كمین كودكان یك تا 7 ساله مورد مطالعه بوده باشد، خیلی زیاد است.

نكته جالب دیگر اینكه این سهل انگاری در مورد پدران جوان، بیشتر از مادران جوان بوده و در حالی‌كه مردان جوان بدون حلقه 25 درصد مواقع كودكانشان را فراموش می كردند،این رقم در مورد زنان جوان بدون حلقه تنها 19 درصد بود.دكتر هارل می‌گوید: <تحقیقات قبلی ما نشان داده بود كسانی كه حلقه ازدواجشان را دست نمی‌كنند، نسبت به ازدواجشان تعهد عاطفی كمتری دارند.اما این پژوهش نشان داد این عدم تعهد عاطفی نسبت به كل خانواده است.>

وی می گوید: <حقیقت این است كه بودن به دنبال روابط عاطفی خارج از حیطه ازدواج توجه فرد را به فرزندانش نیز كاهش می‌دهد و این موضوع می‌تواند در هر جایی اتفاق بیفتد، حتی جایی مانند فروشگاه كه بیشتر برای خرید كردن است نه برای خلق روابط عاطفی.>دكتر هارل نتایج این تحقیق را در هفدهمین كنفرانس سالانه جمعیت شناسی دانشگاه آلبرتا ارائه كرد،مجمعی كه سال گذشته با نتایج تكان دهنده یك تحقیق دیگر او به شگفت آمده بود.

سال گذشته در همین كنفرانس دكتر هارل اعلام كرد كه بر اساس پژوهش های او والدین از كودكان خوشگل بیشتر مراقبت می‌كنند! امسال نیز او ادعا كرد كه در این تحقیق هم كودكان زیبایی كه سن آنها از 3 سال كمتر بود ،بیشتر مورد توجه والدین قرار داشتند. وی همچنین می‌گوید از میان آنهایی كه حلقه ازدواجشان را به دست داشتند، والدینی كه خود زیباتر بودند بیشتر به فرزندشان توجه داشتند و

استدلال می‌كند شاید والدین زیباتر مشكلات و دغدغه های كمتری در مورد زندگی و سلامتشان دارند و به این ترتیب بهتر می‌توانند به كودكانشان توجه نشان دهند. وی می‌گوید:<با وجودی كه می‌دانم بیان این نتایج اندكی خشن است اما ما باید دلیل حوادثی را كه برای بچه ها رخ می دهند پیدا كنیم و با تغییر رفتارمان بهتر مراقب آنها باشیم.